مطالب آدیداس
اگر اهل ورزش باشید حتما نام برند آدیداس به گوشتان خورده است. این برند با درآمد بیش از ۲۳ میلیارد یورو و ۶۰ هزار نیروی کار، یکی از موفق‌ترین تولیدکننده‌ها‌ی کفش‌های ورزشی در سراسر جهان است. بسیاری از ورزشکاران مطرح دنیا از محصولات آدیداس استفاده می‌کنند. اگر تمایل دارید بدانید که این برند چگونه فعالیت خود را آغاز کرد و به اینجا رسید؛ ما را همراهی کنید. ایده اولیه ی آدیداس از کجا آمد؟ آدولف داسلر در سال ۱۹۰۰ در آلمان متولد شد. پدرش خیاط بود و مادرش یک رختشویی خانوادگی را اداره می‌کرد. زمانی که آدولف دبیرستان را به اتمام رساند، به خواست پدرش شاگرد نانوا شد اما از آن‌جایی که این کار برای او جذابیت چندانی نداشت، تصمیم گرفت کفاشی را بیاموزد. آدولف به ورزش بسیار علاقه داشت و به همراه دوستش فریتز زهلین –که بعدها در موفقیت او نقش داشت- در چندین رشته‌ی ورزشی متفاوت مانند دو و میدانی، اسکی، اسکی پرش، فوتبال، هاکی و بوکس فعالیت کرد. تجربه‌ی چند نوع ورزش مختلف باعث شد آدولف به این نکته پی ببرد که همه‌ی ورزشکاران از یک نوع کفش استفاده می‌کنند. او با خود اندیشید که اگر کفش‌ها با توجه به نوع ورزش به طور اختصاصی تولید شوند برای ورزشکاران سودمندتر خواهند بود. این ایده در آن زمان عملی نشد، زیرا آدولف در اواخر جنگ جهانی اول به ارتش آلمان پیوست. تأسیس کارخانه کفش ورزشی برادران داسلر هنگامی که جنگ به پایان رسید و او به زادگاهش برگشت، آلمان دچار رکود اقتصادی شده بود. آدولف تصمیم گرفت اتاقک قدیمی رختشویی مادرش را که در پشت خانه قرار داشت تبدیل به کارگاه کفاشی کند و با تعمیر کفش‌های مردم محلی به کسب درآمد بپردازد. این کار باعث شد او بتواند اولین کفش مخصوص ورزش را تولید کند که یک کفش میخ‌دار مناسب برای ورزشکاران دو و میدانی بود. میخ‌های فلزی که در کفش‌ها به کار می‌رفت توسط دوست آدولف، فریتز زهلین که آهنگر بود تولید می‌شد. نخستین کفش ورزشی آدیداس آدولف در تولید کفش بسیار خلاقانه عمل می‌کرد. مدتی بعد برادر بزرگ‌ترش به نام رودولف تصمیم گرفت با او شراکت کند و سرانجام با کمک یکدیگر در اولین روز ژوئیه ۱۹۲۴ «کارخانه‌ی کفش ورزشی برادران داسلر» را تأسیس کردند. آدولف تولید محصولات را بر عهده داشت و رودولف مسئول بازاریابی بود. آنها در سال ۱۹۲۵ سه کارمند استخدام کردند و علاوه بر کفش‌های مخصوص ورزش دو و میدانی، به تولید کفش‌های چرمی میخ‌دار فوتبال هم پرداختند. با بهبود وضعیت اقتصادی آلمان، دو برادر تصمیم گرفتند کسب‌و‌کار خود را توسعه دهند. آنها به ساختمان بزرگتری نقل مکان کردند و با خرید ماشین‌آلات جدید تجارت کوچک خود را گسترش دادند. المپیک فرصت مناسبی برای پیشرفت در اواخر دهه‌ی ۲۰ و اوایل دهه‌ی ۳۰ میلادی مهم‌ترین رویدادهای ورزشی دنیا، جام جهانی فوتبال و مسابقات المپیک بود. برادران داسلر تصمیم گرفتند که ورزشکاران را به استفاده از کفش‌های تولیدی خودشان تشویق کنند؛ زیرا پیروزی آنها می‌توانست مهر تاییدی بر کیفیت کفش‌ها باشد. اولین موفقیت برادران داسلر زمانی رقم خورد که لینا رادکه دونده‌ی آلمانی در مسابقات دو و میدانی المپیک ۱۹۲۸ یک جفت کفش میخ‌دار تولیدی آنها را به پا کرد و نفر اول مسابقات شد. پیروزی لینا سبب شد آدولف از طریق مربی تیم، جوزف وایتزر، با تیم ملی دو و میدانی آلمان ارتباط برقرار کند. همکاری آنها نه تنها باعث شد آدولف بازخوردهای زیادی از ورزشکاران در مورد کفش‌ها بگیرد؛ بلکه بسیاری از ورزشکاران المپیکی را به استفاده از کفش‌های تولیدی برادران داسلر تشویق کرد. آنها توانستند در المپیک ۱۹۳۲ با ورزشکاران آلمانی به موفقیت برسند و تصمیم گرفتند در المپیک ۱۹۳۶ این ایده را توسط مخاطبان بین‌المللی گسترش دهند. جسی اونز دونده‌ی آمریکایی یکی دیگر از ورزشکارانی بود که از کفش تولیدی داسلرها استفاده کرد و در المپیک ۱۹۳۶ چهار مدال طلا به دست آورد. بعد از این موفقیت، جسی اونز ارتباطش را با آدولف داسلر حفظ کرد و بعدها سفیر شرکت آدیداس شد. برادران داسلر و جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۳۳ حزب نازی در آلمان قدرت گرفت و برادران داسلر به این حزب پیوستند. آنها می‌دانستند برای حفظ کسب‌و‌کار خود باید به این حزب نزدیک شوند. ابتدای امر آنها اجازه داشتند که به طور محدود کفش‌های ورزشی تولید کنند؛ اما برای یافتن مواد اولیه‌ی مرغوب دچار مشکل بودند. در سال ۱۹۴۰ مشکلات آنها افزایش یافت؛ زیرا آدولف برای آموزش دیدن به عنوان اپراتور رادیویی به ارتش آلمان فراخوانده شد. سرانجام در سال ۱۹۴۱ زمانی که مشخص شد مهارت‌های او برای اداره‌ی کارخانه‌ی داسلر ضروری است، از خدمت مرخص شد. از سویی دیگر برادران داسلر با یکدیگر اختلاف نظر پیدا کرده بودند و هر کدام برای حفظ کارخانه‌ی خود در طول جنگ نظرات متفاوتی داشتند، تا این که این بار در سال ۱۹۴۳ رودولف توسط ارتش فراخوانده شد و آدولف برای اداره‌ی کارخانه تنها ماند. در اواخر آن سال، آدولف داسلر از سوی دولت مجبور شد به جای کفش قطعات لازم برای ساخت سلاح را تولید کند و این رویه تا پایان جنگ یعنی سال ۱۹۴۵ ادامه پیدا کرد. پس از اتمام جنگ در فرآیند پاکسازی حزب نازی از آلمان آدولف داسلر از مالکیت کسب‌و‌کارش منع شد؛ زیرا به عنوان یکی از اعضای حزب نازی شناخته می‌شد. بسیاری از شهروندان و کارمندانش از او دفاع کردند و شهادت دادند که او هرگز از حامیان فعال حزب نبوده است. به این ترتیب منع فعالیت او به مدت زمان کوتاه‌تری کاهش پیدا کرد و او توانست در سال ۱۹۴۷ دوباره مشغول به کار شود. جدایی برادران داسلر و تأسیس آدیداس برادران داسلر به دلیل شدت یافتن اختلافاتشان در سال ۱۹۴۸ به شراکت خود پایان دادند. رودولف شرکت تازه‌ای در زمینه‌ی تولید کفش‌های ورزشی تأسیس کرد و آن را «رودا» نام‌گذاری کرد که برگرفته از ابتدای نام و نام خانوادگی‌اش بود؛ اما پس از مدتی نام شرکتش را به «پوما» تغییر داد. آدولف هم برای نام‌گذاری شرکت جدیدش ابتدا عنوان Addas را که بخش‌هایی از نام و نام خانوادگی‌اش بودند انتخاب کرد اما این نام پذیرفته نشد؛ زیرا شباهت بسیاری با نام یک شرکت تولیدکننده‌ی کفش کودکان داشت. از آن‌جایی که اطرافیان آدولف او را «آدی» صدا می‌زدند، او با اضافه کردن حرف i به عنوان انتخابی‌اش مشکل را حل کرد و برند Adidas شکل گرفت و در ۱۸ آگوست ۱۹۴۹ به ثبت رسید. آدولف می‌خواست اطمینان حاصل کند که محصولاتش ظاهری متمایز دارند و مردم می‌توانند به راحتی آنها را در پای ورزشکاران تشخیص دهند؛ بنابراین بندهای تزئینی کنار کفش‌های تولیدی‌اش را کم و زیاد و به آنها رنگ اضافه کرد. او چنیدین حالت مختلف را بررسی کرد و در نهایت مدل سه بند را انتخاب کرد. امروزه همه‌ی افراد در سراسر دنیا آدیداس را با سه خط معروفش می‌شناسند. آدولف داسلر بعد از تأسیس برند خود، همچنان به دقت حرکات ورزشکاران را زیر نظر می‌گرفت تا بتواند طبق نیازهای آنان کفش‌های سبک و راحت‌تر تولید کند. توجه به جزئیات و در نظر گرفتن نیازهای ورزشکاران رشته‌ها‌ی مختلف، هدفی بود که بعد از مرگ او تا امروز در برند آدیداس ادامه دارد. مفهوم لوگو آدیداس از آن‌جایی که آدیداس در بدو تأسیس فقط کفش‌های ورزشی تولید می‌کرد، در لوگوی اولیه یک کفش میخ‌دار دو و میدانی با همان سه خط معروف دیده می‌شد که بین حروف d عبارت Adidas قرار داشت. لوگو برند آدیداس از شروع تا به الان در سال ۱۹۵۰ این لوگو تغییر پیدا کرد و به صورت کادری مستطیل شکل مشکی رنگ درآمد که عنوان آدیداس با رنگ سفید درون آن حک شده بود. در سال ۱۹۶۷ لوگوی قبلی دچار تغییراتی جزئی در نوع نوشتار و رنگ شد. چهار سال بعد این شرکت علاوه بر کفش شروع به تولید پوشاک ورزشی کرد و لوگوی جدیدی طراحی شد. در این لوگو علامت سه برگ دیده می‌شد که از میان آن سه خط موازی عبور کرده بود. در آن زمان محصولات این برند در سه قاره‌ی آسیا، اروپا و آمریکای شمالی به فروش می‌رسید. این سه قاره به صورت سه برگ در لوگو به نمایش درآمدند که حاکی از رشد این برند بود. در سال ۱۹۹۱ باز هم لوگو دستخوش تغییر شد. سه خط موازی این بار به شکل کوه ظاهر شدند که می‌توانست نمادی از غلبه بر مشکلات و چالش‌ها و دستیابی به اهداف باشد. این لوگو یکی از شناخته‌شده‌ترین لوگوهای برند آدیداس است. تغییر بعدی که در لوگو ایجاد شد در سال ۲۰۰۲ اتفاق افتاد. این بار سه خط سفید درون یک دایره‌ی مشکی قرار گرفتند. در آخرین تغییر در سال ۲۰۰۵ سه خط افقی مشکی در سمت چپ نام آدیداس دیده می‌شود که به دلیل سبک مینیمالیستی آن به راحتی قابل شناسایی است. همکاری با ورزشکاران مشهور یکی از مهم‌ترین استراتژی‌های آدیداس برای ارتقاء و توسعه، همکاری با ورزشکاران معروف است. ورزشکاران مشهور بسیاری به عنوان سفیر این برند فعالیت کرده و باعث شناخته‌تر شدن این برند شده‌اند که از میان آنها می‌توان به فوتبالیست‌هایی همچون محمد صلاح، زین‌الدین زیدان، دیوید بکهام و لیونل مسی اشاره کرد. همکاری آدیداس و دیوید بکهام مسی به دلیل موفقیت و محبوبیتش توانست یکی از پرسودترین قراردادهای اسپانسری را در دنیای ورزش امضا کند. او از سال ۲۰۰۶ با این برند همکاری می‌کند و در سال ۲۰۱۷ یک قرارداد مادام‌العمر با این شرکت منعقد کرد که به موجب آن سالانه حدود ۲۷ میلیون دلار از این شرکت دریافت می‌کند. از بین بسکتبالیست‌هایی که با آدیداس همکاری می‌کنند می‌توان دامین لیلارد، داناوان میچل، دریک رُز و جیمز هاردن را نام برد. از قدیمی ترین مدل های این برند تا جدید ترین آن ها اولین مدل کفشی که آدولف داسلر بعد از بنیان‌گذاری برند آدیداس تولید کرد سامبا ( Samba ) نام داشت. این کفش برای فوتبالیست‌هایی که در شرایط یخبندان بازی می‌کردند طراحی شده بود. در دهه‌ی شصت میلادی مدل استن اسمیت ( Stan Smith ) به عنوان اولین کفش مخصوص تنیس وارد بازار شد. در سال ۱۹۶۸ یکی از مدل‌های خاص این برند به نام گزل ( Gazelle ) به عرصه‌ی تولید رسید. این کفش برخلاف سایر کفش‌های تولیدشده‌ی این شرکت که از چرم ساخته می‌‌شدند، برای اولین بار از پارچه‌ی جیر تولید شد. مدل سوپر استار Superstar در سال ۱۹۶۹ برای بسکتبالیست‌ها ساخته شد اما بعدها بسیاری از مردم به عنوان کفش روزمره از آن استفاده کردند. سال ۱۹۷۵ مدلی به نام Nizza تولید شد که یک کفش با قیمت مناسب بود و علاوه بر ورزش، قابلیت استفاده‌ی روزمره را هم داشت. مدل کامپوس ( Campus ) که در سال ۱۹۸۰ وارد بازار شد، کفشی مناسب بسکتبالیست‌ها بود اما توجه بسیاری از افراد را که دنبال طرحی کلاسیک بودند نیز جلب کرد. در سال ۱۹۸۴ همزمان با مسابقات المپیک لس‌آنجلس مدل LA Trainer رونمایی شد که با یک فناوری جدید مطابق نیازهای ورزشکاران بود. مدل کلیماکول ( Climacool ) که دارای سیستم تهویه‌ی ۳۶۰ درجه است، در سال 2002 تولید شد. سیستم تهویه‌ی این کفش، تعریق کف پای دونده‌ها را کاهش می‌دهد. در سال ۲۰۱۳ مدل جدیدی به نام انرزِ بوست ( Energy Boost ) روانه‌ی بازار شد. این کفش بسیار سبک، انرژی از دست رفته‌ی دونده را بازگشت می‌دهد. در سال 2015 مدل دیگری به نام یزی بوست 750 ( Yeezy Boost 750 ) تولید شد که نتیجه‌ی همکاری کانیه وست، رپر آمریکایی با آدیداس بود. در تولید اولیه ۹ هزار جفت از این کفش ساخته شد که فقط در نیویورک از طریق اپلیکیشن آدیداس قابل دسترسی بود و در عرض ده دقیقه به فروش رفت. مدل ZX 2K Boost بهترین مدل هیبریدی بود که در سال ۲۰۲۰ رونمایی شد و راحتی فوق‌العاده‌ای برای فرد به همراه داشت. مدل‌های پرفروش کمپانی آدیداس پر فروش‌ترین مدل‌های این برند عبارتند از: مدل آدیداس سامبا: در حال حاضر این مدل به عنوان کفش مناسب تمرین داخل سالن شناخته می‌شود. مدل آدیداس کامپوس: این مدل برای افرادی که به طرح‌های کلاسیک علاقه دارند گزینه‌ی مناسبی است. مدل آدیداس سوپر استار: اگر به بسکتبال بازی کردن علاقه دارید این کفش کاملا مناسب شماست. مدل آدیداس نیزا: اگر به دنبال کفشی برای استفاده‌ی روزمره هستید این مدل می‌تواند به خوبی پاسخگوی نیاز شما باشد. مدل آدیداس گزل: این مدل می‌تواند بهترین کفش برای علاقه‌مندان به پارچه‌ی جیر باشد. جمع‌بندی برند ورزشی آدیداس یکی از موفق‌ترین برندهای ورزشی است. روزانه میلیون‌ها نفر در سراسر جهان از محصولات این برند استفاده می‌کنند و هر روز بر شمار آنها افزوده می‌شود. شرکت آدیداس سعی می‌کند با ارائه‌ی محصولات بهتر که مبتنی بر فناوری های جدید تر هستند، گوی سبقت را از رقبای خود برباید. در این مقاله سعی کردیم شما را با مسیر پر فراز و نشیبی که این برند محبوب طی کرده است آشنا کنیم. اگر شما هم تجربه‌ی استفاده از محصولات این برند را دارید، می‌توانید در بخش نظرات با ما در میان بگذارید.
برای اولین دو با این کفش، یک مسیر راحت 41 کیلومتری مبتکرانه را انتخاب کردم. کفش در ابتدا، کمی خشک و زمخت بود اما بعد از 20 کیلومتر، جا باز کرد و احساس بهتری داشت. بیشترین تغییراتی که احساس می‌شد در سختی جلو پاشنه و نرم شدن کلی کفش بود که در حرکت حس می‌شد. قسمت انگشتان، خیلی انعطاف‌پذیر بود پس پیچ خوردن پا کمتر می‌شد. زیره میانی کمی نرم‌تر از زیره ی کفش بوستون ۱۰ بود و برای کل مسافتی که طی کردم، ضربه گیری خوبی داشت. در طول دویدن اول با این کفش، مناسب دو سرعتی به نظر نمی‌رسید. بیشتر به نظر می‌رسید این کفش مناسب تمرین های روزانه با تحرک آرام است. همچنین ، حس نمی‌کردم به اندازه ی کفش بوستن ۱۰ به انرژی کمتری نیاز داشته باشد، چون جلو پاشنه به همان اندازه محکم نبود. قسمت سینه ی پا هم تنگ بود و کمی احساس ناراحتی میکردم، به کف پا فشار می‌آورد، اما هیچگونه تاولی ایجاد نمی‌کرد. تا به حال هیچ‌وقت با بوستون 10 چنین تجربه ای نداشته ام. رویه‌ی کفش آدیداس آدیزیرو بوستون 12 سبک‌تر و انعطاف‌پذیرتر از مدل سری قبلی است، اما آن قدرها هم راحت نیست. آزاردهنده‌ترین قسمت، زبانه ی نازک و بدون اتصالش است که در طول دویدن به سمت پایین سر می‌خورد و در قسمت انتهای بند کفش جمع می‌شود. نحوه‌ی بستن بند کفش، عملکرد خوبی ندارد و مجبور شدم در طول دویدن های طولانی مدت، چندین بار طریقه بستن بند کفش را عوض کنم چون باعث ایجاد فشار روی پایم می‌شود. بررسی کتونی آدیداس آدیزیرو بوستون 12 متوجه شدم که قسمت پاشنه‌ی پا کمی شل است. مشکل این است که نمی‌توانم بند کفش را خیلی محکم ببندم چون در این صورت فشار بند را حس می‌کنم. آخر از نحوه بستن بند کفشی به اسم “گره دونده‌ها” استفاده کردم اما باز هم احساس میکردم قسمت پاشنه‌ی پا شل است و باعث بد شکل ایستادن رویه‌ی کفش می‌شود. قسمت جلوی پا و سر انگشتان کفش خوب است اما قسمت سینه‌ی پا تنگ و باریک است که باعث فشار بر روی قوس کف پا می‌شود. این ممکن است برای دوندگانی که پا های بزرگ یا پا های صاف دارند مشکل آفرین باشد. اندازه کفش استاندارد و سایز واقعی است و برای من با جوراب های متوسط یا ضخیم بهترین عملکرد را ارائه می‌دهد. قسمت زیره کفش آدیداس آدیزیرو بوستون 12 بازخورد مدل های بوستون 10 و 11 این بود که این کفش‌ها خیلی محکم و سنگین هستند، بنابراین آدیداس این مشکل را با اضافه کردن مقدار بیشتری از فوم جدید و سبک‌تری به نام “لایت استرایک پرو” به زیره‌ی میانی کفش حل کرد و میزان فوم قبلی یعنی “لایت استرایک” را کم کرد. آدیداس از فوم لایت استرایک 2 به عنوان لایه‌ی داخلی و محکم زیره‌ی کفش استفاده کردند که دوام و ماندگاری بیشتری دارد. من تفاوت زیادی بین فوم لایت استرایک 2 و نسخه اصلی آن حس نمی‌کنم زیرا هر دو از شرکت ایو، EVA هستند و زیره جدید هنوز هم مثل فوم زیره‌ی چهار سال پیش به نظر می‌رسد. زیره‌ی میانی کفش جدید آدیزیرو بوستون 12 باعث نمی‌شود انرژی کمتری مصرف کنید، اما به نسبت بوستون 10 فشار را راحت‌تر تحمل می‌کند و پس از دویدن زیاد، احساس بسیار عالی در پایم داشتم و پایم خسته نشد. قطعاً ضربه‌گیری کافی برای یک ماراتن کامل را دارد. کفی های فایبرگلس در زیره‌ی میانی بهتر شده است و از کفش بوستون ۱۰ بسیار انعطاف پذیرتر است. به همین دلیل،در نسخه‌ی سری 12 جلوی پا انعطاف‌پذیرتر شده و حرکت پا در آن کمتر است.این حرکت از دید من اشتباه بوده است. مدل سری ۱۰ با استحکام جلوی پا، حس و حالی مانند آدیوس پرو ۳ داشت که در مسافت های طولانی، بسیار کارآمد بود و بهترین عملکرد را داشت. بررسی کتونی آدیداس آدیزیرو بوستون 12 در زیر پاشنه، در دو مدل قبلی، صفحه ای بود که حالا وجود ندارد. به همین دلیل، حس راحت تر و یکدست تری داریم. زیر پاشنه، شکل مارپیچ مانندی قرار دارد که متصل به چند کفی است. من معتقدم که کفش بوستون ۱۲، برای دویدن راحت-و نه استقامتی- بهترین گزینه است. این کفش خیلی سبک نیست و برای فعالیت زیاد ساخته نشده، برای همین من را زیاد تشویق نمی‌کند تا سرعتم را بالا ببرم. وزن و عملکرد آن به نظرم کمی از مد افتاده و قدیمی است و بیشتر به عنوان یک کفش ورزشی روزانه تلقی می‌شود تا کفشی برای تمرین های بدنی شدید. بهترین ویژگی آدیزیرو بوستون ۱۲، زیره‌ی مقاوم آن است که از پلاستیک ضخیم و ضربه گیر استفاده می‌کند که به مدت بسیار طولانی با دوام باقی می‌ماند. پس از مدت تست کفش، کفش من ساییدگی خیلی کمی پیدا کرده بود که زیاد مشخص نبود. همچنین متوجه شدم زیره میانی به کار رفته از جنس لایت استرایک، مقاوم و با دوام است و زود فرسوده نمی‌شود. نتیجه نهایی مدل آدیداس آدیزیرو بوستون 12 تغییرات اعمال شده در این مدل، باعث شده تا بیشتر به کفش تمرین روزانه تبدیل شود تا کفش مخصوص دو، در حالی که آدیداس برای تمرین روزانه، کفش های سولار بوست؛ سولار گلاید و سوپرنوا را هم قبلا تولید کرده است و نیازی به کفش جدیدی برای این کار نبود. اگر بوستون با طراحی نرم‌تر، کفی قوی‌تر و سینه‌ی پای بزرگتر بروز شود قطعا من را خوشحال می‌کند. و اغلب دوندگان هم از آن راضی خواهند بود به این دلیل که سبک‌تر و نرم‌تر است ؛ اما به نظر من، اصلا شبیه آدیوس پرو ۳ نیست که محکم و پرانرژی است و احساس پیشرو بودن در زمینه خودش را دارد.
قبل از تکثیر کفش‌های روکش کربنی، آدیوس بهترین کفش مسابقه‌ای آدیداس بود. این کفش بخشی از خط تولید آدیزیرو است، که مجموعه کفش‌های سبک وزن آدیداس برای دوندگانی است که به دنبال سرعت بیشتر در تمرینات و مسابقات خود هستند. در حال حاضر، این کفش در خط تولید آدیزیرو به عنوان کفش ورزشی سبک وزن سرعت و کار قرار می‌گیرد. فومی که این کفش استفاده می‌کند Lightstrike 2.0 در قسمت پاشنه و قسمت میانی پا و Lightstrike Pro در قسمت جلوی پا است. همچنین از سه میله پلاستیکی در سرتاسر زیره میانی برای کمک به پیشران استفاده می‌کند. این کفش به طور مشابه با آدیزیرو بوستون 12 ساخته شده است، اما ارتفاع پشتی کمتری دارد. در همین حال، ( آدیداس آدیزیرو آدیوس 8 ) Adios 8 نرم‌تر از ( آدیداس آدیزیرو تاکومی سن 10 ) Takumi Sen است که فقط از Lightstrike Pro در سراسر آن استفاده می‌شد. وزن کفش امسال تقریباً یک اونس نسبت به Adios 7 کاهش پیدا می‌کند که بیشتر آن از کاهش مواد در قسمت رویه ناشی می‌شود. یکی از ایرادات Adios 7 این بود که کمی بلند بود و این مشکل برای این نسخه باقی ماند. قیمت آن 130 دلار باقی مانده است که تقریباً نصف قیمت ( آدیداس آدیزیرو آدیوس پرو 3 ) Adios Pro 3 با پوشش کربن است. وقتی برای اولین بار این جعبه را باز کردم و این کفش را برداشتم، بلافاصله متوجه احساس سبکی کفش شدم. همانطور که من آنها را امتحان کردم، آنها راحت ترین کفشی نیستند که می‌توان با آن سر کرد. رویه بسیار نازک است و بنابراین تلاش برای حرکت با آنها کمی دشوار بود. بعد از پوشیدن آنها، این کفش‌ها را برای تمرین اینتروال روی یک مسیر لاستیکی استفاده کردم. بررسی کتونی آدیداس آدیزیرو آدیوس 8 کفش‌ها حس خوبی داشتند زیرا میتوانستم نیروی محرکه میلههای زیره میانی را احساس کنم. کفش‌ها برای بیش از 8 مایل در این تمرین گرم و اواسط صبح در شرایط آفتابی و مرطوب به خوبی عمل می‌کنند. بزرگترین شکایت من این است که بند کفش‌ها بسته نمی‌شوند مگر اینکه دو بار گره زده شود. رویه کتونی آدیداس آدیزیرو آدیوس 8 رویه جایی است که واقعاً احساس سبکی و هوا را به کفش می‌دهد. این ماده از مش ساخته شده و تهویه زیادی را در طول دویدن شما فراهم می‌کند. زبانه از مواد نازک ساخته شده و متصل است. بند کفش صاف و سبک است و برای اینکه در طول دویدن محکم باشند باید آنها را دوبار گره بزنید. تناسب پاشنه به طور کلی خوب است. من می‌توانم ببینم که چگونه برخی از افراد ممکن است نیاز داشته باشند که بندهای خود را برای تناسب بیشتر محکم کنند، اما برای من مشکلی نبود. تناسب برای من هم خوب بود. کمی بلندتر از کفش سایز 9 معمولی من بود اما اصلاً من را اذیت نکرد. اگر آن را به صورت آنلاین می‌خرید، به نظرم سایز همیشگی شما مناسب است، اما می‌دانم که ممکن است نیم سایز کوچکتر باشد. شکایتی نسبت به نسخه سال گذشته وجود داشت که کمی باریک بود. من اصلاً چنین احساسی نداشتم و در واقع احساس میکردم که قسمت جلوی پا ممکن است کمی عریض‌تر باشد. فکر من در اینجا این است که کسانی که پاهای باریکی دارند ممکن است در واقع با عرض این کفش مشکل پیدا کنند. یک نکته دیگر در مورد تناسب که ممکن است فقط برای بخش کوچکی از کسانی که این بررسی را می‌خوانند اعمال شود. ممکن است برخی از شما بپرسید، آیا می‌توانم این کفش را بدون جوراب بپوشم؟ من می‌توانم به این سوال شما پاسخ دهم: خیر. نقاط سوزش بیش از حد در داخل کفش وجود دارد به خصوص در قسمت قوس کفش، پس سبک ترین جوراب خود را بپوشید! بررسی کتونی آدیداس آدیزیرو آدیوس 8 کفی یکپارچه آدیداس آدیزیرو آدیوس 8 کتونی آدیداس آدیزیرو آدیوس 8 ( Adidas Adizero Adios 8 ) ترکیبی از Lightstrike Pro و Lightstrike 2.0 در زیره میانی استفاده می‌کند تا ترکیبی از ضربه گیری سبک و فنری را به شما ارائه دهد. میله پلاستیکی Energytorsion 2.0 تعبیه شده در زیره میانی نیز کمک می‌کند تا مقداری حالت ارتجاعی اضافی با نوک پا فراهم شود. پاشنه در 28 میلی متر و جلوی پا در 20 میلی متر است که باعث می‌شود ارتفاع 8 میلی متر کاهش پیدا کند. ترکیب بالشتک و میله ها قطعاً سواری نرمی را به شما می‌دهد که احساس می‌کنید در حال رانده شدن به جلو هستید. بالشتک در وضعیت متوسط قرار دارد زیرا بسیار نرم و همچنین خیلی محکم نیست. تا جایی که راحت است، این کفش تا حدود 90 دقیقه احساس خوبی دارد . هنگامی که به آنجا رسیدید، پاهای شما به حمایت بیشتر و چیزی کمی نرم تر نیاز دارند. زیره کفش دارای باریکه نازکی بر روی لاستیک Continental است. چسبندگی برای حرکت سریع در پیچ های محکم خوب است و روی سطوح صاف به خوبی عمل می‌کند. با این حال، پس از 50 مایل، الگوی سایش روی زیره قابل توجه است، بنابراین مطمئن نیستم چند مایل دوام خواهد آورد. بررسی کتونی آدیداس آدیزیرو آدیوس 8 نتیجه گیری درباره کتونی آدیداس آدیزیرو آدیوس 8 آدیداس آدیزیرو آدیوس 8 یک کفش ورزشی و مسابقه سبک وزن است که قطعاً برای اکثر دوندگان به عنوان بخشی از چرخش آنها یک مکمل عالی است. بسیار سبک است و سواری نرمی دارد. شما نیروی محرکه ای را که کفش طراحی شده تا به شما بدهد حس می‌کنید. بزرگترین نگرانی من از مشکلات احتمالی دوام و باز شدن بندها ناشی می‌شود. این را می‌توان برای مسابقات 10 کیلومتری و کمتر استفاده کرد. اگر یک نیمه ماراتن زیر 1:30 هستید، می‌توانید به طور بالقوه از آن نیز استفاده کنید هرچند اگر با این سرعت می‌روید احتمالاً کفشی با پوشش کربنی مانند Adios Pro 3 می‌خواهید. قیمت در اینجا بسیار عالی است و می‌تواند کفش تمرینی باشد که باعث مایل‌ها صرفه جویی در کفش گران‌تر با روکش کربنی‌تان شود.
قرار بود کفش پرایم ایکس به عنوان کفش مسابقه ماراتن آدیداس معرفی شود، اما هنگامی که فدراسیون جهانی دوومیدانی اعلام کرد که مسابقه با کفش‌هایی که ارتفاع کفشان ( لژ ) از 50 میلی متر بیشتر است ممنوع است، شرکت مجبور شد کفش آدیوس پرو را ایجاد کند که ارتفاع کمتری داشت. ما خوش شانس بودیم زیرا آدیداس تصمیم گرفت که پرایم ایکس را برای مصرف کنندگان عادی روانه‌ی بازار کند. به نظرم پرایم ایکس یکی از منحصر به فردترین و خوشایندترین کفش هاییست که می‌توانید خریداری کند و من عاشق دو نسخه‌ی قبلی‌اش بودم. تنها ویژگی‌هایی که در این کفش‌ها نپسندیدم ناپایداری ناشی از زیاد بودن ارتفاع کف کفش و تنگ بودن قسمت میانی/ عقب آنها بودند. علاوه بر این وزن آنها نیز از سایر کفش‌های مسابقه بیشتر بود، اما برای من وزن مهم نیست. آدیداس آدیزیرو پرایم ایکس 2 استرانگ در واقع سومین کفش از دسته کفش‌های پرایم ایکس است. نسخه‌ی سال قبل با نام پرایم ایکس استرانگ از زیره ی میانی و بیرونی مشابه نسخه‌ی اصلی برخوردار بود و رویه‌ی آن بروزرسانی شده بود. رویه‌ی استرانگ خیلی راحت‌تر از رویه‌ی نسخه‌ی اصلی بود، اما این راحتی باعث افزایش چشمگیر قیمت هم شده بود. پرایم ایکس 2 ، 10.4 اونس (295 گرم) وزن دارد، که به میزان قابل توجه 1.4 اونس (40 گرم) از نسخه‌ی قبلی سنگین‌تر است. ارتفاع کف در قسمت پاشنه کماکان 50 میلی متر است، اما پنجه 3 میلی متر بالاتر است. ارتفاع پنجه در کفش فعلی 43 میلی متر است و قیمتش همچنان 300 دلار می‌باشد. اولین استفاده‌ام از این کفش یک تمرین سرعت با برنامه‌ی تمرینی 3 * 2 کیلومتر بود. من می‌توانیم سریعاً اعلام کنم که این کفش را بیشتر از دو نسخه‌ی قبلی پسندیدم. پایداری بیشتر تفاوتی بود که بیش از بقیه جلب توجه می‌کرد. پایین آمدن پا خیلی با ثبات‌تر بود و عبور از گوشه‌ها خیلی راحت‌تر انجام می‌شد. هر مرحله تمرین به اندازه 15 ثانیه در کیلومتر سریع‌تر از چیزی بود که قبل از دویدن پیش بینی میکردم، و تأثیر چشمگیر در افزایش سرعت که در مدل‌های قبلی وجود داشت هنوز احساس می‌شد. همچنین پنجه به خاطر افزایش ارتفاع کمی نرم‌تر به نظر می‌رسید. از اینکه نمی‌توانستم قابلیت فنری پنجه که به خاطر قرار دادن لایه نرم انرژی بین دو لایه‌ی دیگر ایجاد شده بود را احساس کنم کمی ناامید شدم. من برای بهره مندی از این ویژگی بیشتر از هرچیز دیگری هیجان زده بودم، اما به هر حال از عملکرد کُلی پرایم ایکس 2 در اولین دویدن شگفت زده بودم. رویه‌ی بافتی کفش آدیداس آدیزیرو پرایم ایکس 2 استرانگ در حال حاضر رویه‌ی بافتی پرایم ایکس 2 از یک ساختار نیم پوتینی برخوردار است ، و یک زبانه‌ی بافتی نیز به سایر بخش‌های رویه متصل می‌شود. بخش بافتی رویه از هزاران الیاف نرم در هم تنیده تشکیل شده است. من این رویه را به شدت راحت می دانم، اما تنفس پذیری به اندازه سایر کفش‌های مسابقه مطلوب نیست. بررسی کتونی آدیداس آدیزیرو پرایم ایکس 2 استرانگ من رویه‌ی کفش پارسال را ترجیح می‌دهم زیرا تثبیت پا را به نحو بهتری انجام میداد. در نسخه‌ی جدید به خاطر زبانه‌ی بزرگتر پا تحت فشار نیست و البته پاشنه کمی شُل است. پاشنه هرگز لغزش بیرون نمی‌زند اما در تمامی دویدن‌ها متوجه این شُل بودن شدم. شما نمی‌توانید در حالت عادی در رویه‌های پوتینی بندها را به سبک دونده‌ها ببندید، اما آدیداس کفش پرایم ایکس 2 را به شکل هوشمندانه‌ای مهندسی کرده است بگونه ای که دو قطعه‌ی پلاستیکی به بخش خارجی رویه متصل می‌شوند و هر کدام شامل دو حفره هستند. بنابراین شما امکان بستن بند به روش مخصوص دونده‌ها را بدست می‌آورید. من باید بندها را به روش دونده‌ها ببندم، و در غیر اینصورت کفش شُل خواهد بود. اندازه‌ی کفش بیشتر از نسخه‌ی سال گذشته با سایز مطابقت دارد – فضای درون رویه کمتر است اما کماکان توصیه می‌کنم که سایز عادی خود را تهیه کنید. این یکی از رویه‌های کفش‌های مسابقه است که تطبیق پذیری خوبی دارد و لذا برای دویدن‌های طولانی و پاهای پهن مناسب است. در رویه‌ی پرایم ایکس 2، مثل کفش‌های قبلی از هیچگونه مواد بازتاب دهنده‌ای استفاده نشده است. زیره ی کفش آدیداس آدیزیرو پرایم ایکس 2 استرانگ پرایم ایکس 2 با ایجاد پنجه فنری پُرتحرک و شکل هندسی گهواره‌ای ، از ارتفاع کف 50 میلی متری‌اش نهایت استفاده را می‌برد. این باعث می‌شود پای شما در سرعت‌های زیاد به سمت جلو هدایت شود.هرچقدر زیره میانی ضخیم‌تر باشد، ناحیه پنجه فنری در سطح بالاتری قرار می‌گیرد. شما می‌توانید در مرحله بالا آمدن پنجه، روی انگشتان پا فشار بیاورید و انحنای کاملاً گهواره‌ای شکل را فعال کنید. این مهم‌ترین دلیل برای سریع تلقی شدن پرایم ایکس 2 محسوب می‌شود. پایداری بیشتر خصوصیت جدید این کفش است که مورد پسند من واقع شده است. این پایداری به خاطر استفاده از فوم اضافه در زیر قوس کف پا ایجاد شده است، که در نسخه‌های قبلی به صورت شیار بُرش خورده طراحی شده بود. قسمت‌های میانی و عقب کفش نیز پهن‌تر از کفش‌های قبلی هستند و لذا این کفش برای دوندگانی که روی پاشنه فشار می‌آورند یا چرخش پای زیادی دارند مطلوب می‌باشد. من متوجه شدم که پرایم ایکس 2 به خاطر استفاده از تعداد بیشتری از لایه‌های تثبیت کننده برخورد گام به زمین، در دویدن‌های طولانی بهتر از نسخه اصلی عمل می‌کند. علاوه بر این، به این نتیجه رسیدم که تعویض تکیه گاه‌های انرژی با لایه‌های کربنی عادی موجب افزایش پایداری کفش می‌شود. دو لایه در ساختار پرایم ایکس 2 بکار رفته‌اند: لایه فوقانی از طول کاملی برخوردار است و از جنس الیاف کربن می‌باشد. لایه پایینی نیز 4/3 طول را پوشش می‌دهد و با الیاف کربن ترکیب شده است. هسته انرژی که یک فوم نرم‌تر است بین این دو لایه قرار می‌گیرد. طبق توضیحات آدیداس هسته انرژی در مقایسه با لایت استرایک پروی عادی برگشت انرژی بیشتری دارد اما من متوجه تفاوت چشمگیری نشدم. من تمایل دارم که هسته انرژی نرم‌تر باشد زیرا من فقط 60 کیلوگرم وزن دارم ، و در هنگام بالا آمدن پنجه فشردگی و حرکت فنری برگشتی آن را احساس نمی‌کنم. اما متوجه هستم که دوندگان خیلی سنگین‌تر از من وجود دارند و اگر هسته انرژی خیلی نرم باشد، لایه‌ها پس از اعمال فشار به یکدیگر برخورد می‌کنند. بررسی کتونی آدیداس آدیزیرو پرایم ایکس 2 استرانگ پرایم ایکس 2 با داشتن یک زیره میانی ضخیم و 2 لایه کربنی قرار داده شده در داخلش، سفت‌ترین کفش موجود در بازار است و زیره میانی انعطاف پذیری بسیار کمی دارد. این باعث می‌شود که انحنای گهواره‌ای این کفش ، در مقایسه با کفش مسابقه حاوی لایه انعطاف پذیر، عملکرد به مراتب موثرتری داشته باشد. پرایم ایکس 2 با وزن 10.4 اونس (295 گرم) سنگین‌تر از تمامی کفش‌های بهینه سازی شده برای مسابقه موجود در بازار است، اما من در مسافت‌های کوتاه / متوسط به وزن اهمیت نمی‌دهم. برتری که به خاطر سیستم افزایش سرعت بدست می‌آورم، افزایش وزن کفش را جبران می‌کند. طولانی‌ترین دویدنی که با این کفش با سرعت مدنظر ماراتن داشتم 30 کیلومتر بود. در 3/2 اول مسیر توجهی به وزن نداشتم، اما در 10 کیلومتر آخر پاهایم خسته شدند و مجبور شدم برای تکمیل تمرین به شدت به خودم فشار بیاورم. این کفش در سایر دویدن‌ها از جمله صعود از سربالایی، دویدن‌های آهسته، دویدن‌های یکنواخت و دویدن‌های تناوبی عملکرد عالی داشت. لاستیک بکاررفته در زیره بیرونی پرایم ایکس 2 اصلاح شده است. اکنون از همان لاستیک سنباده‌ای سراسری (یک نوع لاستیک تخصصی) که در آدیوس پرو وجود دارد استفاده می‌شود. نحوه برخورد به زمین در این نوع لاستیک در 150 کیلومتر نخست عالی است، اما بعد از آن با افت کیفیت روبرو هستیم. علاوه بر این، لاستیک بکار رفته در این کفش خیلی نازک‌تر از لاستیک سراسری عادی است، لذا گسترش ساییدگی و رسیدن آن به فوم زیره میانی سریع‌تر رخ می‌دهد. من دقیقاً بعد از بارندگی با این کفش دویدم، و لذا مسیرها همچنان خیس بودند، اما نحوه‌ی برخورد زیره بیرونی به زمین بسیار مطلوب بود. جمع بندی کفش آدیداس آدیزیرو پرایم ایکس 2 استرانگ من تا این لحظه 92 کیلومتر را با پرایم ایکس 2 طی کرده‌ام، در حالیکه برای نوشتن مقالات فقط باید 80 کیلومتر را طی کنم. این نشانه ایست از اینکه چقدر از دویدن با این کفش لذت می‌برم. نسخه‌ی جدید کفش پرایم ایکس 2 دارای خصوصیاتی همچون کف پهن‌تر و پنجه نرم‌تر است و من آنها را می‌پسندم، اما چیزهای دیگری هم هستند که از آنها راضی نیستم: شل‌تر بودن رویه ، افزایش وزن و نازک‌تر شدن لاستیک زیره بیرونی چند نمونه از این کمبودها هستند. من کماکان بر این عقیده‌ام که نسخه فعلی در مجموع نسبت به نسخه قبلی ارتقا پیدا کرده است، زیرا استفاده از این کفش راحت‌تر می‌باشد. پایداری این کفش خیلی بیشتر است و نیازی نیست که روی نحوه‌ی پایین آمدن پا تمرکز کنید. این کفش با طیف وسیع‌تری از دوندگان سازگاری دارد. پرایم ایکس 2 کفش واقعاً جالبی است، اما قطعاً ارزش 300 دلار را ندارد ، و اگر پول برای شما مهم است (برای اکثر دونده‌ها اینگونه است)، کفش‌های بهینه 250 دلاری همچون نایک راکت ایکس 2، ویپر فلای 3 و آدیوس پرو 3 به مراتب ارزشمندتر هستند. این یک کفش مکمل برای دونده هاییست که یک کفش ماراتن را در اختیار داشتند و دنبال کفش متفاوتی هستند. در ارتباط با عملکرد، احساس می‌کنم افزایش سرعت پرایم ایکس 2 بیشتر از هر کفش دویدن دیگری است که در بازار موجود است، بنابراین به طور جدی به پوشیدن آن برای ماراتن بعدی‌ام که دو هفته دیگر برگزار می‌شود فکر می‌کنم. وزن بالای این کفش، بزرگترین دغدغه‌ام برای استفاده از این کفش است، و این کفش به اندازه 3 اونس (85 گرم) نسبت به کفش‌های ماراتن عادی سنگین‌تر است. یک دونده معمولی، ماراتن کامل را با 40 هزار گام به پایان می‌رساند. اگر 3 اونس وزن اضافه را در طول ماراتن روی هر پایم حمل کنم، 3402 کیلوگرم مازاد را حمل خواهم کرد و مطمئن نیستم که افزایش سرعت بدست آمده بتواند این اضافه وزن را خنثی کند.
هنگامی که کفش آدیداس تاکومی سن 8 را معرفی کردم، نظرات ناراضی زیادی را دریافت کردم. دوندگان با امتیازی که به این کفش داده بودم مخالف بودند. در مجموع من نتوانستم با این کفش کنار بیایم. در دو استفاده‌ی نخست پاهایم تاول زدند و احساس کردم به اندازه سایر کفش‌های مخصوص مسابقه سریع نیست. من تاکومی سن 9 را تست نکردم، اما باید بگویم که فقط رویه‌ی آن تغییر کرده بود. این روزها دوندگان زیادی را نمی‌بینم که در خط شروع مسابقات محلی 5 و 10 هزار متر قرار بگیرند و کفش تاکومی سن یا سایر کفش‌های مخصوص مسابقات کوتاه همچون استریک فلای، سیلو یا SC پیسر را بپوشند، هرچند آنها خیلی ارزان‌تر از کفش‌های بهینه سازی شده و ویژه‌ی مسافت‌های طولانی هستند. دلیلش این است که کفش‌های مخصوص مسافت‌های طولانی ، به خاطر زیره میانی ضخیم‌تر و لایه‌های سفت‌تر، کمک بیشتری به افزایش سرعت می‌کنند. اکثر دونده‌ها (از جمله خودم) مسافت‌های 5 یا 10 هزار متر را با یک کفش بهینه و مخصوص ماراتن طی می‌کنیم، و آن را به کفش‌های مسطح مخصوص مسابقه همچون تاکومی ترجیح می‌دهیم. لذا تاکومی سن برای چه کاری ساخته شده است؟ آدیداس در معرفی محصول آن را یک کفش مخصوص مسافت 10 هزار متر توصیف کرده که به منظور ایجاد سرعت بیشتر طراحی شده است. این کفش بسیار شبیه آدیوس پرو 3 است اما از زیره میانی نازک‌تری برخوردار می‌باشد. پاشنه آن 33 میلی متری و پنجه آن 27 میلی متری هستند. برخی دوندگان حرفه‌ای‌تر (که به افزایش سرعت نیاز چندانی ندارند)، کفش سبک‌تر با احساس خوشایندتر در حین تماس با زمین را ترجیح می‌دهند. تاکومی سن برای این افراد ساخته شده است. من در دو سال گذشته از این کفش برای مسابقه استفاده نکردم، اما به طور مستمر به عنوان کفش تمرین در دوهای زمانبندی شده (تناوبی) و صعود سریع از سربالایی استفاده شد. من از این واقعیت لذت می‌برم که این کفش پایدارتر و منعطف‌تر از یک کفش بهینه سازی شده برای ماراتن است. این کفش باعث شد سخت‌تر تمرین کنم و برای مسابقات آماده‌تر شوم. بررسی کتونی آدیداس آدیزیرو تاکومی سن 10 یک سری بروزرسانی های چشمگیر در تاکومی سن 10 رخ داده‌اند، اما عملکردش کماکان مشابه دو نسخه قبلی است. وزن کفش اندکی بیشتر شده است، اما ارتفاع و قیمتش ثابت مانده‌اند. وزن فعلی این کفش 200 گرم (7.1 اونس) است که برای سایز 8.5 مردانه – انگلیسی 19 گرم (0.7 اونس) سنگین‌تر شده است. تاکومی سن 8 خیلی برای من تنگ بود، لذا در تاکومی سن 10، نیم سایز بزرگتر را تهیه کردم و خیلی راحت‌تر بودم، اما قسمت میانی کفش همچنان تنگ بود. به نظرم میتوانستم نیم سایز دیگر نیز بالاتر بروم زیرا کف پایم صاف است و هنوز احساس می‌کنم دیواره‌های جانبی کفش به قوس پایم فشار می‌آورند. اولین دویدن با این کفش ، به مسافت 20 کیلومتر با سرعت ثابت بوده است ، و یک دوی زمانبندی شده ماراتنی 4 * 1 کیلومتر در ادامه‌اش قرار داشته است. در مرحله سرعت ثابت، کفش معمولی بود اما در دوهای سریع‌تر در پایان تمرین ، کفش توانایی‌اش را نشان داد. من میتوانستم به آسانی سرعتم را افزایش دهم ، و استفاده از کفش خیلی هیجان انگیزتر بود. اولین تفاوتی که نسبت به نسخه 8 احساس کردم این بود که قسمت پنجه سفت‌تر و سریع‌تر شده بود. این باعث شد در همان اولین دویدن سرعت بیشتری را بدست آورم. رویه نیز راحت‌تر بود و هیچگونه تاولی ایجاد نشد. تاکومی سن 10 شبیه نسخه‌ی کوچکتر و محکم‌تری از آدیداس آدیزیرو بوستون 12 به نظر می‌رسید. این کفش من را یاد آدیوس پرو 3 نمی‌انداخت زیرا قسمت پنجه آدیوس پرو شکل گهواره‌ای بزرگتری دارد و بازگشت انرژی بیشتری را ایجاد می‌کند. من از عملکرد تاکومی سن 10 در اولین دویدن راضی بودم، و این کفش قطعاً عملکردی در حد یک کفش مسابقه داشت. رویه‌ی کفش آدیداس آدیزیرو تاکومی سن 10 رویه‌ی مخصوص مسابقه که در آدیداس آدیزیرو تاکومی سن 10 بکار رفته است به شدت سبک، نازک و تنفس پذیر است. تثبیت کنندگی پا در حد مطلوبی قرار دارد، اما من فشار زیادی را به خاطر باریک بودن قسمت میانی روی قوس پایم احساس کردم. بنابراین مجبور شدم برای حفاظت بیشتر در برابر تاول زدگی از جوراب‌های ضخیم‌تری استفاده کنم. بررسی کتونی آدیداس آدیزیرو تاکومی سن 10 این کفش از یک زبانه باریک و دوردوزی نشده برخوردار است که در حین دویدن به سمت پایین می‌لغزد و به قسمت بالای پایم فشار می‌آورد. من همین مشکل را در کفش آدیداس بوستون 12 داشتم و هر زمانی که مجبور بودم توقف کنم ، باید زبانه را مجدداً بالا می‌کشیدم تا فشار برطرف شود. فضای داخل کفش با سایز مطابقت دارد، اما در صورتی که کف پایتان صاف است شاید لازم باشد برای افزایش پهنای قسمت میانی، نیم سایز بزرگتر را انتخاب کنید. اندازه پنجه عادی است و بخش میانی و پاشنه به شدت باریک هستند. این کفش مسابقه برای پاهای پهن یا افرادی که کف پای حساسی دارند مناسب نیست. زیره ی آدیداس آدیزیرو تاکومی سن 10 بزرگترین و مهم‌ترین تغییر این است که تاکومی سن 10 نسبت به نسخه‌های دیگر سریع‌تر به نظر می‌رسد. دلیلش استفاده از تکیه گاه‌های انرژی بروزرسانی شده است که سفت‌تر از نسخه‌های قبلی هستند. تکیه گاه‌های سفت‌تر سرعت تغییر شکل پنجه را افزایش می‌دهند و لذا بعد از خمیدگی سریع‌تر به موقعیت اولیه‌اش برمی گردد. من از این کفش بیشتر از تاکومی سن 8 در دوهای سریع همچون دوهای تناوبی و دوهایی با سرعت کم لذت بردم زیرا برگشت پذیری سریع‌تری دارد. این کفش در مواردی که سرعت تا حداکثر 4:40 دقیقه در کیلومتر افزایش می‌یابد (7:30 دقیقه در مایل) بهترین عملکرد را دارد، اما هنوز از این کفش برای مسابقه استفاده نمی‌کنم زیرا همچون یک کفش مخصوص ماراتن باعث افزایش سرعت نمی‌شود، و در زمان‌های طولانی کمکی به تثبیت چرخش سریع نمی‌کند. بر خلاف دو نسخه قبلی در قسمت پاشنه‌ی زیره میانی از هیچ لایه اضافه استفاده نشده است، و به همین خاطر پاشنه‌ی کفش سفت‌تر از پنجه است. در کفش فعلی تکیه گاه‌های انرژی به صورت مسیرهای طولانی به پشت کفش امتداد می‌یابند، و حرکت یکنواخت‌تر و نرم‌تری را ایجاد می‌کنند. قسمت میانی مثل قبل دارای شکاف‌هایی است که باعث کاهش وزن و نمایش الیاف های فایبرگلاس می‌شوند. به همین خاطر برای دوندگانی که چرخش پای زیادی دارند ناپایدارتر است، اما من بعد از استفاده از کفش‌های بزرگی همچون ویو ربلیون پرو، نمی‌توانم بگویم این کفش دچار ناپایداری زیادی است. تاکومی سن 10 به خاطر سفتی زیره میانی و عدم وجود انحنا در بخش پنجه، برای دویدن‌های طولانی مناسب نیست. طولانی‌ترین مسافتی که با این کفش دویدم 22 کیلومتر بود و هرچند نرمی آن مطلوب بود، اما پاهایم به خاطر تنگ بودن راحت نبودند. دوندگان با تجربه که به کفش سفت عادت دارند می‌توانند به راحتی با این کفش نصف ماراتن را طی کنند، اما سفتی این کفش برای اکثر افراد در مسافت‌های بیشتر از 15 کیلومتر آزاردهنده است. همچنین توجه داشته باشید که هرچند در ساخت آن از فوم مخصوص مسابقه‌ی آدیداس به اسم لایت استرایک پرو استفاده شده است، اما حرکت کفش همچنان مسطح است و به همین دلیل اسم کفش صاف مسابقه برایش انتخاب شده است. این کفش به اندازه کفش‌های ضخیم‌تری همچون آدیوس پرو و پرایم ایکس ، انعطاف پذیری یا برگشت انرژی ندارد، و به دلیل عدم وجود شکل گهواره‌ای انتقال حرکت را تسریع نمی‌کند. بررسی کتونی آدیداس آدیزیرو تاکومی سن 10 اکنون در ساخت زیره بیرونی از لاستیک بیشتری استفاده شده که سمت کناری پاشنه را پوشش می‌دهد. در نسخه‌های قبلی شکافی بین اجزای لاستیکی قسمت بیرونی و کناری پاشنه وجود داشت و من متوجه شدم که ساییدگی زیادی در این قسمت رخ می‌دهد.در سن 10، یک نوار لاستیکی طویل در بخش کناری وجود داشته که حفاظت بیشتر در برابر ضربات پاشنه را فراهم می‌کند. لایه لاستیکی سراسری و ضخیم از پنجه محافظت می‌کند، و لایه‌ی لاستیکی نازکی هم در قسمت میانی و عقب قرار گرفته است. این به ما می‌گوید که کفش برای دوندگانی طراحی شده که روی پنجه فشار می‌آورند. لاستیک پاشنه و قسمت میانی نسبتاً نازک است بنابراین زیره بیرونی این کفش دوام خیلی زیادی ندارد و باید بیشتر برای مسابقات یا تمرینات مهم بکار گرفته شود. جمع بندی کفش آدیداس آدیزیرو تاکومی سن 10 تاکومی سن 10 یک کفش تخصصی برای دوندگان حرفه‌ای است. این کفش بیشتر مناسب دوندگان ماهری است که خواهان کفش مسابقه یا تمرینی، با حرکت طبیعی‌تر نسبت به کفش‌های رایج و بهینه سازی شده برای ماراتن هستند. این کفش حس بالاتر بودن از سطح زمین را ایجاد می‌کند و شما حس کنترل روی کفش را دارید، اما معتقدم دونده‌هایی که از تاکومی سن 10 برای مسابقات استفاده می‌کنند نسبت به دوندگانی که کفش تخصصی ماراتن را انتخاب می‌کنند دچار یک نقطه ضعف هستند. تاکومی سن 10 حس سریع‌تر بودن را القا می‌کند و از این نظر بر کفش‌های قبلی برتری دارد. هرچند وزنش بیشتر شده است، اما تکیه گاه‌های محکم آن به افزایش سرعت و دویدن پُرفشارتر کمک می‌کنند. همچنین زیره بیرونی آن نیز تقویت شده و لاستیک اضافه در قسمت پاشنه قرار گرفته است. من به استفاده از تاکومی سن برای تمرین ، خصوصاً صعود از سربالایی ادامه می‌دهم، زیرا برای دویدن‌های سریع و کوتاه بسیار مؤثر است. تاکومی سن 10 در مقایسه با سایر کفش‌های مسافت کوتاه همچون استریک فلای نایکی و سوپرکامپ پیسر نیو بالانس سریع‌تر است، اما رویه‌ی پیسر راحت‌تر است و با انواع بیشتری از پاها سازگار است. هرچند بهای آن 70 دلار کمتر از کفش بهینه سازی شده ماراتن است، اما احتمالاً از خرید مجددش اجتناب می‌کنم. من ترجیح می‌دهم با پرداخت هزینه بیشتر یک کفش مسابقه نرم‌تر و راحت‌تر را بخرم که موجب افزایش سرعت شده و می‌توان از آن در مسافت‌های کوتاه و طولانی استفاده کرد. تاکومی سن 10 فقط برای حالتی که سه کفش ورزشی یا تعداد بیشتری را به صورت چرخشی استفاده کنید مناسب است. این کفش‌ها شامل یک کفش تمرینی روزانه و یک کفش تمرینی پُرسرعت بادوام هستند، و در این حالت تاکومی سن 10 برای مسابقات یا تمرینات کلیدی قابل استفاده خواهد بود. زیره بیرونی لاستیکی این کفش در قسمت پاشنه بسیار نازک است و این به معنی دوام پایین این کفش است. لذا باید از این کفش فقط در مواقع خاصی استفاده کنید.
معرفی کفش آدیداس سوپرنوا سوپرنوا گلاید 8، جدیدترین کفش ورزشی آدیداس در سال 2016 بود که از آن استفاده کردم و مخصوص استفاده روزانه است. این کفش خرکار مانند میخ، سخت بود و از نظر تطبیق پذیری عالی بود. از این کفش ورزشی به معنای واقعی کلمه برای همه چیز استفاده کردم و بیش از 1000 کیلومتر از آن کار کشیدم. در طول سال های بعد، سوپرنوا، نوآوری نکرد و نتوانست در برابر رقبایش دوام بیاورد. پلیمر بوست در زیره میانی آن بسیار سنگین بود، کاربردی و سبک نبود، در حالی که لایت استرایک، یک فوم بسیار محکم و بدون واکنش بود. بوست، سال‌ها یکی از اصلی‌ترین محصولات در محدوده عملکرد آدیداس بوده است و آنها حتی از بوست در اولین کفش فوق‌العادهی دارای صفحه کربن خود، آدیزیرو پرو، استفاده کردند. لایت بوست، یک فوم جدید است که اکنون در آخرین نسخه اولترا بوست لایت استفاده می شود و اگرچه سبک تر از بوست قدیمی است، اما هنوز خیلی سفت است و خیلی کاربردی نیست. نسبت به بوست، پیشرفتی به نظر نمیرسد. امسال، ما بالاخره یک کفش سوپرنوا دریافت می‌کنیم که پلیمر بوست در زیره‌ی میانی خود ندارد. دریم استرایک پلاس، یک فوم جدید است که آدیداس ادعا می‌کند مبتنی بر پی ای بی اِی است و تعداد کمی از برندها، کفش ورزشیای را ارائه می‌دهند که دارای کفی میانی مبتنی بر پی ای بی اِی هستند – پی ای بی اِی معمولاً در کفش‌های مسابقه استفاده می‌شود. نایک اینوینسیبل ران ، اندورفین اسپید و کیپ ران کِی دی 900 ، نمونه هایی از کفش های ورزشی هستند که دارای پی ای بی اِی هستند. سوپرنوا 9.8 اونس (277 گرم) وزن دارد که برای یک کفش ورزشی روزانه قابل قبول است. 1.6 اونس (45 گرم) کمتر از سولارگلاید 6 است، کفش ورزشی دیگر آدیداس که مخصوص استفاده روزانه است، و جز کفش های میان رده و بی رنگ به حساب می آید. اولین برداشت ها از کفش آدیداس سوپرنوا اولین دوی من با این کفش، دوی ریکاوری بسیار آهسته بود، بیش از 6 دقیقه در هر کیلومتر (9:40 در هر مایل). اولین فکرم این بود که محکم‌تر از چیزی بود که انتظار داشتم، اما همچنان نرم‌تر از نوا بلست 4 بود. در سرعت‌های آهسته، احساس راحتی میکردم، اما همچنین احساس میکردم که می‌توان سرعت را در صورت نیاز به سرعت بیشتر افزایش داد. میلههای نگهدارنده در پایین کفش، محسوس نبودند و واقعاً محکم بودند. من جوراب هایی با ضخامت متوسط پوشیده بودم و رویه آن کمی تنگ بود، به خصوص در قسمت جلویی پا، و پشیمان شدم که نیم سایز بزرگتر نخریدم. آدیداس، معمولاً بسیار باریک است و اغلب، نسخه های متنوعی ای را ارائه نمی دهد. کفشی که مرا به یاد ساکونی راید 17 می‌انداخت، اما سوپرنوا ، با فرودهای نرم‌تر ، احساس پایین‌تری بر روی زمین، میداد. حس میکردم که هر دو کفش ورزشی، می توانند سرعت های مختلفی را پوشش دهند. بخش رویه کفش آدیداس سوپرنوا بخش رویه سوپرنوا ، راحتی را بر کاهش وزن ترجیح می دهد. در آن، از توری ساندویچی نرمی استفاده شده است اما تهویه عالی ندارد. به خوبی به پا متصل می شود، به جز باریک بودن بخش جلویی آن، همه چیز راحت است. من سایز مناسبی را خریدم ولی اگر دوباره بخرمش، بخاطر باریک بودن جلوی پا و پنجه آن، نیم سایز بزرگتر میخرم. پاهای باریکی دارم، بنابراین مطمئناً این انتخاب مناسبی برای دوندگان، با پاهای پهن نیست. در زبانه کفش سوپرنوا ، بیش از حد معمول، بالشتک قرار دارد و چفت نمی شود، با این حال روی زبانه خود، حلقه ای دارد که بندها از آن عبور کنند، بنابراین زبانه اش نمی لغزد. یقه آن نیز روکش شده است، بنابراین اطراف پا بسیار راحت است. بررسی کتونی آدیداس سوپرنوا کفی کفش آدیداس سوپرنوا سوپرنوا یکی دیگر از کفش های ورزشی همه کاره و بسیار خوب است. در سرعت‌های آهسته، معمولی به نظر می‌رسد، اما وقتی با سرعت ثابت یا سریع‌تر بدوید، می درخشد. باعث می‌شود بدون زحمت با سرعت ثابت بدوید و این سرعتی است که در آن احساس راحتی زیادی دارید، 4:45-5:30 دقیقه در هر کیلومتر (7:40-8:52 دقیقه در هر مایل). از نظر نرمی دویدن، معمولی است. به نرمی کومولوس 25 یا نیو بالانس 1080 وی 13 نیست، اما از نوابلست 4 ، گوست 15 و گوست مکس، نرم تر است. دریم استرایک پلاس، مقداری بازگشت انرژی را فراهم می کند و نسبت به بوست و لایت استرایک، پیشرفت کرده است، با این حال دوست داشتم زیره میانی سوپرنوا رایز، کمی نرم تر باشد. دریم استرایک پلاس، وقتی بارگذاری می شود، آنقدر فشرده نمی شود و نسبتاً متراکم به نظر می رسد. اصلا شبیه پی ای بی اِی در کفش های مسابقه نیست. سوپرنوا رایز تنظیمات بسیار منحصر به فردی دارد. به جای داشتن میله های سخت کربن یا پشم شیشه، دارای میله های ابری نرم و انعطاف پذیر، برای ایجاد ساختار و استحکام است. این جایگزین سیستم منسوخ تورشن/ ال ای پی می شود، که آدیداس همیشه در کفش های ورزشی از آن استفاده کرده است. نتیجه آن، دوی بسیار طبیعی تر و نرم تر است. چیزی که در مورد سوپرنوا رایز بیشتر دوست دارم، غلتانک نرم آن است که به شما احساس خفیف شیب رو به جلو می دهد. این غلتانک توسط میله هایی که جلوی پا را سفت می کنند، محکم شده است. این غلتانک به شما کمک می کند هم در دوی آرام و هم سرعت بالا، کمی کمتر کار کنید. من یک دوی طولانی 35 کیلومتری را با کفش سوپرنوا رایز انجام دادم، درست است که جذاب‌ترین دوی طولانی مدتی که تا به حال انجام داده‌ام نبود، اما در تمام طول آن راحت بودم و پاهایم بعد از آن احساس خوبی داشتند. استحکامش واقعاً خوب است و اگرچه ارتفاع پشته‌ای 36/26 میلی‌متری دارد، بسیار کمتر از آن احساس می‌شود. من هیچ مشکلی با بی ثباتی نداشتم و حتی میتوانستم سرعتم را افزایش دهم و در پیچ ها شتاب بگیرم. در زیر کفی، 2 سوراخ بزرگ در آستر استروبل وجود دارد: یک سوراخ در پاشنه و یک سوراخ در جلوی پا. این ویژگی منحصر به فرد آدیداس است و آنها سال هاست که این کار را انجام می دهند. این کار، نرمی زیر پاشنه و گوی پا را افزایش می دهد، زیرا به شما امکان دسترسی مستقیم به ابر دریم استرایک پلاس را می دهد. این یکی از اولین کفش های ورزشی ممتاز آدیداس است که از لاستیک کانتینِنتال، در زیره خود استفاده نمی کند و نمی توانم بگویم که آن را از دست داده ام. ماندگاری این کفش ها تا اینجا خوب بوده و اصطکاک آنها قابل قبول بوده است. من درست بعد از بارندگی از آن استفاده کردم و هیچ مشکل از لحاظ اصطکاک نداشتم. نتیجه گیری در مورد کفش آدیداس سوپرنوا سوپرنوا رایز بهترین کفش ورزشی آدیداس در چند سال اخیر است و به راحتی می تواند کفشی باشد که من برای تمام تمریناتم از آن استفاده می کنم. من می خواهم آن را برای چرخش در مسابقه دو، در مدار 2 و 3 نگه دارم. برای کفش‌های نسل اول، واقعاً بی عیب و نقص به نظر می‌رسد و تنها نقطه ضعف آن قسمت جلویی محکم آن است. من ترجیح می‌دهم ارتفاع پشته‌ای، کمی بیشتر در پاشنه و جلوی پا وجود داشته باشد و کمی قابلیت جهیدن با آن بیشتر باشد، اما یک نسخه حداکثری، تا سال آینده در راه است. من فکر می کنم آدیداس کار بزرگی انجام داد که سوپرنوا را بازسازی و بروز کرد. دیگر مانند کفش های سوپرنوا در سال‌های اخیر، شبیه یک آجر محکم نیست و من مشتاقانه منتظر دویدن با کفش رایز هستم. سوپرنوا در مقایسه با سایر کفش های مخصوص استفاده روزانه، در همان بازه قیمت، از بیشتر آنها بهتر عمل می کند.
محصولات پیشنهادی
22%
۲,۱۶۴,۰۰۰ تومان
22%
۲,۱۶۴,۰۰۰ تومان
22%
۲,۱۶۴,۰۰۰ تومان
22%
۲,۱۶۴,۰۰۰ تومان
22%
۲,۱۶۴,۰۰۰ تومان
12%
۳,۰۴۰,۰۰۰ تومان
23%
۲,۳۰۰,۰۰۰ تومان
21%
۲,۴۵۰,۰۰۰ تومان
